تلاش برای ساخت هیدروژل هایی با خواص مکانیکی فوق العاده به ویژه با تحمل تنش فشاری زیاد در آغاز قرن بیست ویک، گسترش یافت. این هیدروژل ها به ویژه برای کاربردهایی مانند: غضروف و تاندون، ضدرسوب، حسگرها و محرک ها اهمیت دارند. از میان روش های ساخت هیدوژل های مقاوم مانند هیدرو چکیده کامل
تلاش برای ساخت هیدروژل هایی با خواص مکانیکی فوق العاده به ویژه با تحمل تنش فشاری زیاد در آغاز قرن بیست ویک، گسترش یافت. این هیدروژل ها به ویژه برای کاربردهایی مانند: غضروف و تاندون، ضدرسوب، حسگرها و محرک ها اهمیت دارند. از میان روش های ساخت هیدوژل های مقاوم مانند هیدروژل های نانوکامپوزیتی، هیدروژل های حلقه-لغزشی، و... هیدروژل های شبکه دوتایی (DN) به دلیل استحکام مکانیکی و چقرمگی مکانیکی بسیار زیاد توجه خاصی را به خود جلب کرده اند که در مقایسه با هیدروژل های تک شبکه ای معمولی، سازوکار شکست داخلی متفاوت و در نتیجه چقرمگی و استحکام فوق العاده ای دارند. این هیدروژل ها طبقه ی خاصی از هیدروژل های شبکه پلیمری درهم-نفوذی (IPN) هستند که از ترکیب شبکه ی سخت و شکننده با شبکه ی نرم و انعطاف پذیر درهم نفوذ کرده، تشکیل شده اند. شبکه ی سخت اول مسئول خواص استحکامی و شبکه ی انعطاف پذیر دوم، مسئول جذب موثر انرژی ترک است تا از رشد میکروسکوپی ترک جلوگیری کند. هیدروژل های DN برخلاف هیدروژل های معمولی، باوجود محتوی آب زیاد، خواص مکانیکی قابل مقایسه با غضروف های مفصلی و لاستیک های صنعتی دارند که به علت ساختار کاملاً متضاد و منحصربه فرد و گره خوردگی قوی این شبکه های دوگانه است. در این مقاله مروری به معرفی هیدروژل های DN، روش های ساخت، جنبه های ساختاری و کاربرد آن ها پرداخته می شود.
پرونده مقاله
هیدروژلها شبکههای سهبعدی از پلیمرهای آبدوست هستند که قادر به جذب و نگهداری مقادیر قابلتوجهی از مایعات هستند. همچنین بهطور گسترده در بهبود زخم، مهندسی بافت غضروف، مهندسی بافت استخوان، رهایش پروتئینها، فاکتورهای رشد و آنتیبیوتیکها استفاده میشود. در دهههای گذشته چکیده کامل
هیدروژلها شبکههای سهبعدی از پلیمرهای آبدوست هستند که قادر به جذب و نگهداری مقادیر قابلتوجهی از مایعات هستند. همچنین بهطور گسترده در بهبود زخم، مهندسی بافت غضروف، مهندسی بافت استخوان، رهایش پروتئینها، فاکتورهای رشد و آنتیبیوتیکها استفاده میشود. در دهههای گذشته، تحقیقات زیادی برای تسریع بهبود زخم و رهایش دارو انجام شده است. داربستهای مبتنی بر هیدروژل در هر دو مورد یک راهحل تکراری بودهاند. باوجوداینکه پایداری مکانیکی آنها همچنان چالش محسوب میشود، برخی از آنها در حال حاضر به بازار رسیدهاند. برای غلبه بر این محدودیت، تقویت هیدروژلها با الیاف مورد بررسی قرار گرفته است. شباهت ساختاری کامپوزیتهای هیدروژل حاوی الیاف به بافتهای طبیعی نیروی محرکهای برای بهینهسازی و كاربرد این سامانهها در زیستپزشکی بوده است. ترکیب فنون تشکیل هیدروژل و روشهای ریسندگی الیاف در توسعه سامانههای داربست با استحکام مکانیکی بهبودیافته و خواص دارویی بسیار مهم بوده است. هیدروژل توانایی جذب ترشحات و حفظ تعادل رطوبت در محل زخم را دارد و الیاف از ساختار ماتریس سلول خارجی پیروی میکند. انتظار میرود ترکیب این دو ساختار در داربست با ایجاد محیطی مناسب با شناسایی و اتصال سلولی با فضای مرطوب و تنفسی مورد نیاز برای تشکیل بافت سالم، بهبود را تسهیل کند. اصلاح سطح الیاف به روش فیزیکی و شیمیایی باعث بهبود عملکرد کامپوزیتهای هیدروژلی حای الیاف میشود.
پرونده مقاله